زیبایی مفهومی رازآلود است. در دنیای ما، انسان‌های زیبا و آثار هنری زیبا را می‌شناسیم؛ زیبایی با نیروی خیره‌کننده‌ای خود را آشکار می‌سازد و توجه ما را به خود جلب می‌کند.

هویت آستارته در یونان باستان، آفرودیت، ملکه عشق و زیبایی بود. طبق اساطیر، زیبایی او تمام موجودات — خدایان، ارتش‌ها و ملت‌های کامل — را گیج می‌کرد؛ همه می‌مردند و می‌جنگیدند فقط برای فرصتی برای حتی یک لحظه نگریستن به او.

پشت این قدرت رازآلود، افلاطون نفوذ کرده است. معلم بزرگ، افلاطون چنین گفته است: "زیبا آن چیزی است که متناسب، هماهنگ و متوازن باشد."

به عنوان یک حالت نهایی، زیبایی نمایانگر بسیاری از فضایل متحد است که همگی در تعادل، تناسب و وحدت قرار دارند.

بنابراین، یک روح زیبا، روحی خواهد بود که در عمل، رفتار و اخلاق اصلاح‌شده، هماهنگ و متناسب باشد. همانطور که بدن را می‌توان برای خروج از حالت بی‌نظمی شکل داد، زیبایی روح نیز می‌تواند از طریق به کارگیری فضایل آفرودیت به ظهور برسد.

سپس افلاطون، هنگامی که از او پرسیده شد، به آسمان‌ها اشاره کرد و گفت: "قلمروهای برین پر از زیبایی خدای بزرگ است. در آنجا، هیچ چیز ناهماهنگ نیست، هیچ چیز اندازه‌گیری نشده نیست، هیچ چیز نامتناسب نیست."

در جهان مادی، به عنوان مظاهری از الوهیت، حالت وجودی فوق‌الذکر از ما دور است، اما هنوز قابل دسترسی است؛ ما باید تلاش کنیم زیبا شویم — نه تنها در ظاهر، بلکه مهمتر از همه، در جهان درونی‌مان.

روح زیبا از ذهنی متولد خواهد شد که پاک، منظم و متناسب با جریان آگاهی است که دائماً در حال افزایش است.

با اندیشیدن به همه اینها، شاگرد به آفرودیت اعلام کرد: "الهه بزرگ، تو آنقدر زیبا هستی که این زیبایی مرا در حیرت، تحسین و حتی وحشت فرو می‌برد!"

بانو آفرودیت پاسخ داد: "اجازه بده یادآوری کنم که لوسیفر همیشه زیباترین در تمام بهشت بوده است، همانطور که من، نزدیکترین به منبع کیهانی. معنای این گفته را بیاب، و فضیلت زیبایی خود را در برابر تو آشکار خواهد کرد."

H