شاگرد اکنون در آنجا ایستاده است، با انجام دادن ۸ فضیلت قبلی.

او در آستانه ورود به آسمان‌ها ایستاده و قرار است به آن‌ها وارد شود. او هرگز چیزی شبیه این را در تمام هستی ندیده است.

در مقابل او این نمادها ظاهر می‌شوند: یک پنج‌ضلعی طلایی، رنگ سبز، و نور متعالی کیهان.

شاگرد با خود فکر می‌کند: "عظمت ملکه آفرودیت در راز نهایی‌اش!" اما این آخرین فکر اوست. او نمادها را می‌شناسد. خدایان به او اجازه ورود به ابدیت را خواهند داد.

به جای سخن گفتن، او ساکت می‌ایستد، بدون هیچ سوالی.

دیگر چیزی برای گفتن نیست، زیرا او سرانجام درک کرده است.

او نمی‌تواند هیچ سرودی را بیان کند؛ او خود سرود و مزمور است. او فقط می‌تواند گوش دهد و تجربه کند.

وظیفه او اکنون کامل شده است.

Θ