“"جنگ"، هراکلیتوس گفت، "پدر همه چیزهاست".

جنگی نامیرا در این دنیا وجود دارد، و نباید آن را رد کنیم.

همانطور که جنگ تنها ارباب و فرمانروا نیست، مریخ در یک تمثیل منفور خدایان بود برای فقط بودن درباره جنگ بی‌عقل: اما هنگامی که به مریخ اجازه دیدار داده نشد در زمان‌های جنگ ضروری آگاهانه، پس بنیادهای المپوس او را صدا زدند، زیرا نیرویی که او نمایندگی می‌کند نمی‌تواند انکار شود.

به همین ترتیب، در زندگی‌هایمان، صلح هست و جنگ هست. خدایان ما ما را هدایت می‌کنند به سوی مهمترین جنگ از همه، و آن‌ها می‌خواهند ما بجنگیم: جنگ علیه جهل درونی، تاریکی، ضعف، و زوال.

از آنجا که جهان بر صلح و جنگ بنا شده است، هر رویکردی به زندگی نمی‌تواند فقط بر هر یک تمرکز کند.

پدر شیطان به ما دیکته کرده است که زمانی خواهد بود هنگامی که منفی بودن به آرامی جایگزین خواهد شد با مثبت بودن در این دنیا، اما این زمان تنها خواهد رسید هنگامی که ما پیشرفت کنیم و به طور شگرفی پیش رویم – و ما بسیار دور هستیم از این وضعیت.

رسیدن به آنجا از طریق جنگ ما اتفاق خواهد افتاد، ضرورتی برای تکامل ما. وضعیت کنونی دوگانگی در دنیا اکنون پایه‌ای است که نمی‌تواند در این واقعیت انکار شود.

جنگ می‌تواند کاهش یابد و باید از آن اجتناب شود. جنگ نمایندگی می‌کند نهایی‌ترین و بی‌پروا‌ترین شکل رقابت؛ شکل‌های دیگر و بهتری وجود دارد برای آشکار کردن این.

تا آن زمان، در همراهی با واقع‌گرایی و نظم طبیعی، جنگ غیرقابل انکار با این حال جنبه‌ای دیگر از زندگی است. باید پذیرفته شود، از آن اجتناب شود، یا حتی اجرا شود تحت شرایط بسیار ضروری در انطباق با حکمت.

خالی از حکمت، نیرویی که آرس نمایندگی می‌کند تنها شکلی منفور بی‌جوهر برای خودش خواهد بود.

ما باید یاد بگیریم بجنگیم و حتی نابود کنیم، زیرا تنها آنگاه می‌توانیم بگریزیم از این فرمانروای خشن باستانی زندگی. از طریق پیروزی در جنگ درونی، ما از جنگ بیرونی اجتناب می‌کنیم.