از میان همه فضیلت‌های ذکر شده اینجا، مهمترین فضیلت از میان همه ۳۶ مورد، شجاعت است.

بدون شجاعت، فرد در هیچ یک از فضیلت‌های دیگر به جایی نخواهد رسید.

خدا-فیلسوف ارسطو درباره شجاعت به تفصیل سخن گفته است، او را بر شمرده است به عنوان تاج فضیلت‌های اخلاقی.

شجاعت جوهر روح است، که بیشترین مورد نیاز است برای پیشرفت معنوی، مادی، در تمام زندگی ما.

شجاعت به معنای این نیست خالی بودن از ترس، اقدامات احمقانه، یا دوراندیشی. در واقع، ما باید یاد بگیریم به اندازه کافی شجاع باشیم برای پروراندن عمل مناسب، رفتار، و با دوراندیشی عمل کنیم به جای دنبال کردن مسیر آسان بی‌عقلی.

یعنی که فرد یاد می‌گیرد مقابله کند با بزدلی، ترس، منفی بودن، و موانع – در نهایت بر آن‌ها پیروز شدن با آگاهی بالاتر و درک.

بدون آن، فرد هرگز نمی‌تواند ایستادگی کند برای آنچه درست است، فرد هرگز آنچه درست است انجام نخواهد داد، فرد هرگز به مسیر خدایان نخواهد رسید، و فرد آن را به انتها نخواهد رساند.

اگر شجاعت وجود نداشته باشد، آنگاه همه رذایل منفی و پست زمین خواهند یافت برای رشد کردن درون یک روح، آن را به سوی نابودی هدایت می‌کند.

برای مقابله با خودمان، ما باید درک کنیم که شجاعت می‌خواهد. بسیاری این شجاعت را نخواهند داشت. برای انجام دادن اعمال شجاعانه، ما نیاز داریم به خودمان یاد بدهیم شجاع باشیم با بزدل نبودن.

فقط به کارگیری خود شجاعت کافی است برای قرار دادن فرد در میان روح‌های بالاتر یا حتی خدایان. به همین دلیل، در ادیان باستانی اجداد ما، شجاع بودن در نظر گرفته می‌شد فضیلت اول و اصلی، که مستقیماً منجر می‌شد به سوی دشت‌های الیزیون، تالارهای والهالا، یا سطح بالاتر در عالم پس از مرگ.

قهرمانی و شجاعت دو کلید بنیادین راه جنگجو هستند، شیطان‌پرستی معنوی.

Γ