در معبد زئوس، تناسخ یک واقعیت مسلم و شناخته‌شده است.

فرآیند آن مقدس و متبرک است، زیرا خدایان این قوانین را وضع کرده‌اند تا انسان‌ها نابود نشوند، بلکه در نهایت مانند خودشان موجوداتی بی‌نهایت و جاودانه گردند.

ما بارها و بارها تناسخ خواهیم یافت تا زمانی که مگنوم اوپوس، یا "کار بزرگ خدایان" را تکمیل کنیم.

دانش تناسخ چهار حکم ضروری دیگر را به ارمغان می‌آورد:

 * کار بر روی خودمان: برای رسیدن به بالاترین پتانسیل خود در این زندگی، زیرا زمان ما گرانبهاست و هر چیزی که در روح ما ریشه دارد، به زندگی بعدی ما منتقل خواهد شد.

 * به جا گذاشتن دنیایی بهتر: یا حداقل چیزهای بهتر، تا آنجا که می‌توانیم. ما باید در نسل‌های آینده‌ای که برای ساختنشان زحمت کشیدیم، زندگی کنیم، یا در نسل‌های تباه‌شده‌ای که زحمتی برای ساختنشان نکشیدیم.

 * اعمال ما ما را دنبال می‌کنند: اعمال ما، چه مثبت و چه منفی، ما را دنبال می‌کنند و بر ما بنا می‌شوند. این امکان بالقوه بی‌نهایتی برای تکامل، چه رو به بالا و چه رو به پایین، فراهم می‌آورد.

 * خانواده، اجداد، مردم ما و گونه ما: اینها از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند و نمایانگر وجود نامیرا و جاودانه ما در حال حاضر و در نسل‌های آینده هستند.

افزایش یا کاهش در تمام موارد بالا، مسئله‌ای است که تناسخ دوباره آن را در مقابل ما قرار خواهد داد